ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Από την ημέρα που ήρθε σπίτι και συζητήσαμε και για διάστημα περίπου ενός μηνός άκουγα και έβλεπα με διαφορετικό μάτι τα όσα μου έλεγε η κοπέλα ενδιάμεσος μας. Τα γνωστά: σε θέλει, λιώνει, δώσου λιγάκι σημασία, μην είσαι άκαρδη…

Πλησίαζαν τα γενέθλια μου… Καλοκαιράκι... Ερωτική εποχή... Ιούνιος μηνάς. Οι δυο τους έψαχναν τι δώρο να μου κάνει ο μικρός μου. Ήρθε η μέρα των γενεθλίων μου. «Θα σου στείλει μήνυμα», είπε η κοπέλα. Πήγα στη δουλεία κάθισα σχεδόν όλη την μέρα επάνω… Απέναντι του... Μήνυμα δεν ήρθε ποτέ... Ακόμη και την ώρα που τον κέρασα το γλυκό ένα χρόνια πολλά δεν είπε. Απογοητεύτηκα... Το απόγευμα ενώ ετοιμαζόμουν..θα έβγαινα με λίγους φίλους με πηρέ η κοπέλα.

-«Έλα ρε τι σου έστειλε;»

-«Τίποτε..απολύτως τίποτε. ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ την ώρα που του έδωσα το γλυκό!!!»

-«Μα τι λες τώρα αυτός περίμενε πως και πως να έρθει αυτή η μέρα. Δες καλά το κινητό σου... Κλείσε να πάρω τηλέφωνο...»

Λίγη ώρα μετά με πηρέ γελώντας. Έστειλε το μήνυμα...αλλά από την λαχταρά του έκανε λάθος ένα αριθμό και το μήνυμα δεν σου ήρθε. Τώρα θα στείλει άλλο.
Ήχος μηνύματος... «Ήθελα να είμαι ο πρώτος που θα σου έλεγε χρόνια πολλά όμως όπως φαίνεται είμαι ο τελευταίος...», έγραφε μαζί με αλλά.

Γέλασα και αμέσως τον πηρά τηλέφωνο να τον ευχαριστήσω. Κανονίσαμε να τους βγάλω έξω για φαγητό. Ο μικρός μου ήταν ενθουσιασμένος. Πήγε αγόρασε καινούρια ρούχα και περίμενε να έρθει η παρασκευή. Τους πήγα σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί στην Βούλα. Φάγαμε μιλήσαμε μου έδωσε ένα πολύ όμορφο και ακριβό πορτοφόλι που είχε πάρει. Στην επιστροφή αφήσαμε πρώτα την κοπέλα και συνεχίσαμε να τον αφήσω σε ένα σταθμό να πάρει το τρένο. Όταν φτάσαμε εκεί φυσικά δεν κατέβηκε, άρχισε να με φιλάει… Να μου εξηγεί το ποσό με θέλει και να προσπαθεί να με πείσει ότι θα κάνει την ζωή μου όμορφη... Γεμάτη χαμογέλα... Εγώ πάλι αντιστεκόμουν σθεναρά. Αρχίσαμε να βγαίνουμε έξω για καφέ να μιλάμε… Αγκαλιές... Φιλιά γεμάτα πάθος και ασβέστη φλόγα. Ποσό γέλασα θυμάμαι με το αθώο του βλήμα και τα σπαστά ελληνικά του να μου λέει πάμε σε ένα ξενοδοχείο. Θα κάνω ότι θες..μόνο θα σε χαϊδεύω... Θα σου κάνω μασάζ.. ‘Ότι θες εσύ. Η κοπέλα δεν ήξερε ότι είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε... Δεν ήθελα να ξέρουν οι υπάλληλοι μου το τι κάνω στην προσωπική μου ζωή. Έτσι λοιπόν αυτή συνέχιζε να μου λέει και να μου μεταφέρει τα λόγια του μικρού μου... Της ζωής μου... Γιατί αυτό ήταν... Αυτό είναι... Η ΖΩΗ ΜΟΥ! «Τον ρώτησα... Ρε θα την παντρευόσουν έτσι όπως είναι; Όπως την ξέρεις; Μου απάντησε... ΝΑΙ... Θα συζητούσα κάποια πράγματα μαζί της και ΝΑΙ θα την παντρευόμουν αμέσως. Ακούς; ακούς άκαρδη γυναίκα;» Ήρθε και μου είπε η κοπέλα. Ποσό πολύ μου άρεσαν όλα αυτά... Η ζωή μου είχε αποκτήσει νόημα... Γεύση...

Βράδυ Πέμπτης καθισμένη στον υπολογιστή του σπιτιού μου κοιτώντας πάντα σχεδία και παπούτσια. Μια τρελή ιδέα πέρασε από το μυαλό μου... Δεν σκέφτηκα καθόλου, μπήκα στο booking και άρχισα να βλέπω ξενοδοχεία στην Αττική. Μου πηρέ μόνο 3 λεπτά... Έκλεισα για την επομένη δωμάτιο σε ένα μεγάλο γνωστό ξενοδοχείο της Αθηνάς. Πηρά αμέσως το κοριτσάκι μου... Τα ματάκια του φίλου μου που με βοηθά στο να γραφτεί αυτή η ιστορία.

-«Τέλος φιλενάδα το έκανα σωστό η λάθος το έκανα.»

-«Τι έκανες παΐδι μου;»

-«Έκλεισα δωμάτιο στο.... για αύριο βράδυ. Δεν θα του το πω. Θα του κάνω έκπληξη!!!»

Πήγαμε για καφέ κάπου πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, η ζωή μου δεν ήξερε τίποτε.

-«Σου έχω μια έκπληξη σήμερα.»

-«Τι έκπληξη;» ρώτησε.

-«Θα δεις. Πες μου μόνο αν αργήσεις να γυρίσεις σήμερα σπίτι η δεν επιστρέψεις καθόλου πρέπει να ειδοποιήσεις τον συγκάτοικο σου;»

-«Όχι φυσικά όμως τώρα θα σου συζητούσα ότι μάλωσα μαζί του έφυγε από το σπίτι και αποφάσισα να το κρατήσω μονός μου. Όμως εσύ γιατί ρωτάς;»

-«Έλα σήκω πάμε να φύγουμε...»

-«Μα που θα πάμε τι έχεις σκεφτεί;»

Έβγαλα από την τσέπη μου το κλειδί του δωματίου όπου εγώ είχα πάει νωρίτερα και είχα αφήσει τα πράγματα μου.

-«Τι είναι αυτό;»

-«Έλα θα δεις...»

-«Πω πω τι είναι αυτό που πάμε;»

-«Εδώ θα κοιμηθούμε απόψε αγάπη μου...σου αρέσει;»

Τα μάτια του άστραψαν από χαρά. «Μου αρέσει παρά πολύ.» Ανεβήκαμε στο δωμάτιο έβαλα και στους δυο μας από μια βότκα πορτοκαλί ελαφριά φτιαγμένη αφού και οι δυο μας δεν πίναμε... Ίσα ισα για να χαλαρώσουμε γιατί υπήρχε έντονη αμηχανία. Το πρωί μετά από μιάμιση ώρα ύπνου γιατί τόσο κοιμηθήκαμε πήγαμε μαζί στην δουλεία. Ένιωθα περίεργα ντρεπόμουν να τον κοιτάξω στα μάτια όμως κράτησε για πολύ λίγο. Έτσι άρχισε η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Πειράγματα μεταξύ μας στην δουλεία, βόλτες στην παράλια, όμορφες στιγμές στο σπιτάκι μας. Έτσι έλεγε το σπίτι του. ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΑΣ. Σαββατοκύριακα μαζί στην δουλεία και μετά σπιτάκι μας. Δεν με άφηνε να κάνω πολλά όπως μαγείρεμα και δουλείες στο σπιτάκι μας. Ήθελε να το ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ όπως έλεγε μονός του και να με περιμένει. Το μεγαλώνω εννοούσε να το καθαρίσω. Ήταν πολύ καθαρός και το σπιτάκι μας ήταν άψογα ταχτοποιημένο από την πρώτη μέρα που με πήγε. Κάνεις δεν ήξερε τίποτε παρά μόνο το κοριτσάκι μου και τα ματάκια της... Που ήρθαν λίγο αργότερα στην δική της ζωή.

-«Αγάπη μου αν… Αν λέω, παντρευόμουν θα έμενες μαζί μου;»

-«Φυσικά και όχι...πως σου ήρθε αυτό στο μυαλό;»  του είπα όταν μια μέρα στις αρχές ακόμη μου έκανε αυτήν την ερώτηση.

Οι μέρες κυλούσαν όλα ήταν τόσο όμορφα κοντά του. Άρχισα σιγά να μεταμορφώνομαι. Να ενδιαφέρομαι για τον εαυτό μου, ξεκίνησα διατροφή και έχανα πολλά κιλά με απίστευτη ευκολία.

-«Θα με παντρευόσουν;» με ρώταγε...

-«Όχι του απαντούσα» και γελούσα...

-«Εγώ θα σε παντρευόμουν» μου αντιγύριζε.

-«Αν μείνεις έγκυος τι θα κάνεις;»

-«Θα το κρατήσω.»

-«Και τι θα πεις στους δικούς σου;»

-«Τίποτε...ότι είμαι έγκυος.»

-«Και αν το παΐδι μου μοιάζει; αν είναι ίδιο εγώ; Αν είναι ένα μικρό ......;» και έλεγε το όνομα του υποκοριστικά..

-«Ε...αν είναι ίδιο εσύ θα ήταν πολύ όμορφο και θα το καταλάβαιναν όλοι.»

-«Εσύ αν έμενα έγκυος τι θα έκανες;»

-«Θα γινόμουν μπαμπάς...»

Πολλές φορές έλεγε αν κάναμε κοριτσάκι θα του δίναμε το όνομα Αθηνά... Και αν ήταν αγόρι θα το λέγαμε Αχμέτ... «Εντάξει ζωή μου;» έλεγε. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα...ήταν η πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια που δεν θα πήγαινα στην Αυστρία για σκι. Η δουλεία πήγαινε παρά πολύ καλά όμως ένα τεράστιο λάθος μου που με βάραινε και ακόμη με βαραίνει, γιατί χωρίς να ξέρει κάνεις, είχα δανείσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό σε ένα φίλο ο όποιος δεν μπορούσε να μου επιστρέψει και στην ουσία είχα χαμένα αυτά τα χρήματα, τα όποια είχα τραβήξει από την δουλεία και φυσικά η έλλειψη τους είχε αρχίσει να φαίνεται έντονα, δεν μου επέτρεπαν τις πολυτέλειες στις οποίες είχα μάθει.

Η ζωή μου μετά από συζητήσεις μας είχε αποφασίσει να μην πάει στην πατρίδα του όπου τον περίμεναν πως και πως αλλά σε ένα θειο του στην Γερμανία. Έφυγε για 10 μέρες. Γυρίζοντας πίσω φύγαμε το πρώτο σαββατοκύριακο μαζί με το κοριτσάκι μου για μια πανέμορφη πόλη της Ελλάδος μας. Στην πόλη που ήταν ο αγαπημένος της. Περάσαμε υπέροχα και οι τέσσερεις μας κι ας μην βρεθήκαμε όλοι μαζί στιγμή. Εγώ ακόμη μέσα μου δεν αισθανόμουν πολύ καλά για την σχέση μου από την άποψη και μόνο του ότι ήταν αρκετά χρόνια μικρότερος μου. Νόμιζα ότι όλοι κοιτάνε εμάς. Κατά τα’ αλλά είχαμε πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ μας, συμφωνούσαμε στα περισσότερα, μας άρεσαν τα ιδία πράγματα να κάνουμε και οι συζητήσεις μας ήταν γεμάτες χαρά.

Δουλεύαμε πια πολλές ώρες μαζί πάντα ο ένας απέναντι από τον άλλο. Βγάζαμε μαζί καινούρια σχεδία! Κάντο έτσι... Όχι μην βάζεις αυτή την πέτρα κάντο καλυτέρα έτσι. Του εμπιστευόμουν τα δείγματα και δημιουργούσε απίστευτα σχεδία. Είχαμε τεραστία πηγή έμπνευσης και οι δυο μας. Ο ένας έλεγε στον άλλο εσύ κάρδια μου εσύ ζωή μου, μου δίνεις δύναμη να υπάρχω, να ζω.

-«ΠΟΣΟ; ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΛΑ;» με ρωτάτε μπροστά στους άλλους και εγώ απαντούσα
-«ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ....» και ανέφερα ένα όνομα πελάτη μας.

Εννοούσε Μ΄ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ; ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΗ Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ;

Φτάσαμε στο καλοκαίρι... Ένα χρόνο μαζί. Ένα ονειρεμένο χρόνο μαζί. Τα προβλήματα μου με τα οικονομικά ήταν το μόνο που σκίαζε τη ζωή μου, που δεν με άφηνε να χαρώ τον έρωτά μου όπως θα ήθελα. Οι ένοχες μου πολλές σε όλα τα σημεία. Δεν μπορούσα να αποφύγω την σφράγιση των επιταγών μου και στις δυο μου εταιρίες όπου φυσικά τα προβλήματα που θα μου δημιουργούσε στην δουλεία μου άπειρα. Οι γονείς μου που πια είχαν μάθει τι είχα κάνει δεν μπορούσαν να δεχτούν το γεγονός ότι μια ζωή δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να σκορπίσουν όλα τόσο εύκολα μέσα σε λίγο χρόνο από το τίποτε... Από καμία λάθος κίνηση που αφορούσε την δουλεία παρά από ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!!!! Από την άλλη εγώ περνούσα την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου χάρη στην ΖΩΗ ΜΟΥ!!!

Ήρθε η επέτειος μας... Ένας χρόνος φτιάξαμε φαγητό μαζί, πήραμε γλυκά, στολίσαμε το σπιτάκι μας με λουλούδια και περάσαμε ένα όμορφο βράδυ μαζί. Ήταν να μείνω εκεί μαζί..να κοιμηθούμε αγκαλίτσα... Όμως οι ένοχες μου ότι εγώ περνώ καλά ενώ οι δικοί μου εξαιτίας μου ζεύσανε ένα δράμα δεν με άφηνε σε ησυχία. Με έπιασε το στομάχι μου για άλλη μια φορά... Καρδούλα μου θα φύγω δεν αισθάνομαι και τόσο καλά θα πάω σπίτι θα τα πούμε αύριο στην δουλεία. Χωρίς πολλές εξηγήσεις και απαντήσεις άφησα την ζωή μου και το σπιτάκι μας και γύρισα σπίτι μου. Την επομένη στην δουλεία πάλι ήμουν σε κακά χάλια.

-«Αγάπη μου εγώ θα φύγω νωρίτερα θα πάω σπιτάκι μας και θα κάτσω εκεί δεν είμαι πολύ καλά.»

Ένα διστακτικό «ναι ζωή μου» βγήκε από τα χείλη του. «Εγώ μπορεί να αργήσω λίγο θα πάω με τα παιδιά και θα έρθω. Εσύ πήγαινε σπιτάκι μας και δεν θα αργήσω, εντάξει αγάπη μου;»

Λίγο μετά άλλαξα γνώμη... Και η γνώμη αυτή άλλαξε και την ζωή μου όλη...

-«Ζωή μου αστό θα πάω σπίτι μου...να ξαπλώσω...»

-«Μα όχι γιατί δεν θα αργήσω... Δεν θα πάω πουθενά... Πήγαινε σπιτάκι μας και θα έρθω αμέσως και εγώ...»

Δεν άκουγα...η μοίρα μας κάποιες φορές ενώ είναι στο χέρι μας... Εμείς δεν βλέπουμε... Δεν ακούμε... Πήγα σπίτι μου όπου του έστειλα ένα καθοριστικό μήνυμα... «Καλυτέρα να χωρίσουμε... Να το αφήσουμε... Δεν έχει κανόνα νόημα...» Δεν ήξερα τι και γιατί το έγραφα... Μάλλον ήθελα να τιμωρήσω τον εαυτό μου για πράξεις του παρελθόντος... Διώχνοντας μακριά μου ότι ωραιότερο είχε μπει στην ζωή μου...

Το μήνυμα μου φυσικά και δεν το κατάλαβε... Δεν είχε κανένα λόγο για να το καταλάβει... Όλα ήταν μια χαρά... Τέλεια... Γιατί να καταλάβει τις ασυναρτησίες που έγραφα. Με πηρέ τηλέφωνο να δει πως είμαι... «Αγάπη μου, ζωή μου, καρδούλα μου τι κάνεις Πως είσαι; Κατέβηκα κάτω να σε πάρω..να δω πως είσαι... Σ΄ΑΓΑΠΩ...ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΟ ΦΩΣ ΜΟΥ... ΜΕΧΡΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΟΥΝ ΠΙΑ ΠΟΥΛΙΑ...». Στίχοι από ένα τραγούδι του Ρέμου που συνήθιζε να μου λέει και να μου γραφεί...

-«Καλά το μήνυμα μου το πηρές;» συνέχιζα εγώ σαν να μην άκουγα τίποτε...

-«Ναι το πηρά... Τι; Όλα καλά;»

-«Τι όλα καλά παΐδι μου; Τι έκανες; Το μήνυμα το διάβασες;»

-«Το διάβασα και το έσβησα... Γιατί;»

-«Γιατί σου έγραφα να χωρίσουμε... Να το αφήσουμε καλυτέρα...». ΣΙΩΠΗ... ΚΕΡΑΥΝΟΣ... Και λίγο μετά...

-«Μα τι λες ζωή μου... Τι έπαθες;»

-«Αυτό που άκουσες, θα σου το ξαναστείλω...»

Κλείσαμε... Πάλι έγραφα ασυναρτησίες... Τα ιδία... Με διαφορετικά λόγια... Και σαν να μην έφτανε αυτό του ξανάστειλα και αυτό που είχε σβήσει... Όταν τέλειωσε την δουλεία με πηρέ τηλέφωνο... Ήταν λίγο παγωμένος...

-«Αγάπη τι έχεις... Γιατί... Τι έκανα ; Έκανα κάτι;;;»

Κλείσαμε το τηλέφωνο επιμένοντας εγώ ότι καλυτέρα να χωρίσουμε... Το βραδινό του μήνυμα για καληνύχτα ήταν απλό... Και κρύο... Χωρίς αγάπη μου... Χωρίς ζωή μου... ΧΩΡΙΣ ΟΡΚΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣ... Την επομένη μέρα όταν αντίκρισα το ΨΥΧΡΟ ΤΟΥ βλέμμα... Με κυρίευσε ο φόβος... Ο πόνος... Είδα στα μάτια του ότι όλα είχαν τελειώσει...