Όπως ανέφερα στο προηγούμενο, στην ΑΡΧΗ... Νόμιζα ότι θα ξεχνούσαμε και οι δυο μας αυτές τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε για λίγο μαζί... Έτσι εγώ αφιερώθηκα ακόμη περισσότερο στην δουλεία μου, απέφευγα την οπουδήποτε επαφή μαζί του όσο αυτό ήταν δυνατόν εφ όσον ήταν ο καλύτερος στην δουλεία και όλες οι οδηγίες μου δίνονταν αποκλείστηκα και μόνον σε αυτόν. Ήμουν πολλές φορές σκληρή μαζί του και σίγουρα απόμακρη. Κατά διαστήματα η ιδία κοπέλα μου πετούσε διαφορές σπόντες τύπου άκαρδη, κακιά, σε βλέπει και ξέχνα το όνομα του. Εγώ πάλι όσο και αν κολακευόμουν από αυτά τα λόγια στεκόμουν το ίδιο σκληρή, αγέρωχη, και απρόσωπη. Πέρασαν 3,5 χρόνια. Μια κοπελίτσα από Ρουμάνια που δούλευε σε εμάς θα έφευγε για 15 μέρες στην πατρίδα της, πήγαινε να παντρευτεί κάποιον που δεν ήθελε η ιδία αλλά της επέβαλλαν οι δικοί της. Εκείνο το απόγευμα όταν αυτή έφυγε αμέσως μετά κατέβηκε ο μικρός μου και μου ζήτησε να φύγει προφασιζόμενος ότι έχει κάποια δουλεία. γέλασα... Ήξερα ότι κάτι έτρεχε μεταξύ τους. Να φύγεις αγοράκι μου του είπα.
Για να είμαι ειλικρινής όμως ένιωσα ένα μικρό τσιμπήματα στην κάρδια μου.
Το βράδυ σχολώντας οι υπόλοιποι, με έπιασαν 3 εκ των οποίων ο ένας υποτιθέμενος φίλος του, οι όποιοι ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπαν ότι ο μικρός μου έκανε διακρίσεις με τους εργαζόμενους και η εύνοια του έπεφτε στην προαναφερθείσα κοπελίτσα όπου δεν έκανε σωστά την δουλεία της και την κάλυπτε πλήρως. Καθώς επίσης και ότι έγραφαν σημειωματάρια τα όποια πέταγαν ο ένας στον άλλο την ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Τρελάθηκα δεν ήταν δυνατόν ο μικρός να τα έκανε αυτά... Όχι αδύνατον. Δεν πίστεψα στιγμή τα λόγια τους ήξερα ότι όλοι τον ζήλευαν ήθελαν να τον διαβάλλουν στα μάτια μου γιατί ήταν ο αγαπημένος μου. Γιατί ότι ήθελε το έλεγα σ' αυτόν και εκείνος μοίραζε και καθόριζε το τι θα κάνει ποιος. Την επομένη την ώρα του φαγητού τον φώναξα κάτω και του εξιστόρησα το τι είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Φυσικά αρνήθηκε τα πάντα. Ξέρεις ότι δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Ποτέ κάτι κακό για την δουλεία. Αυτά που άκουσα μου ήταν αρκετά για να καταλάβω αυτό που ήδη ήξερα. Στην συζήτηση όμως ήταν και η μητέρα μου μπροστά η όποια είπε να κατεβάσω έναν από αυτούς να έρθετε σε αντιπαράθεση. Και έτσι έγινε κατέβηκε ένας απ' αυτούς τσακωθήκαν άσχημα. Εγώ δεν μίλησα καθόλου... Δεν χρειαζόταν... Ήξερα… Τους σταμάτησα και είπα τέλος, φτάνει ανεβείτε επάνω και συνεχίστε την δουλεία σας. Αμέσως μετά ακούστηκε μια μεγάλη φασαρία και ο μικρός μου κατέβηκε τρέχοντας, άνοιξε την πόρτα του εργοστάσιου και έφυγε... Δεν κατάλαβα τι έγινε... ΕΦΥΓΕ;;; Χωρίς μια λέξη; Ήταν το χειρότερο σαββατοκύριακο του χρόνου πνιγμένοι στη δουλεία... Κατέβηκαν κάτω η μητέρα μου με άλλους 2 να του μιλήσουν... Να επιστρέψει... Κατέβα κάτω εσένα θέλει... Μόνο σε εσένα θα μιλήσει... Εσένα θ’ ακούσει... Είχα τόσο θυμό μέσα μου που έφυγε έτσι όπου το μόνο που κατάφερα να πω ήταν... Ας φύγει... Οι μόνες λέξεις που έλεγε ο μικρός μου φεύγοντας ήταν... Δεν με πιστεύει η ΕΛΕΝΑ... Έτσι με φώναζε… Μόνο αυτός.
Το βράδυ σχολώντας οι υπόλοιποι, με έπιασαν 3 εκ των οποίων ο ένας υποτιθέμενος φίλος του, οι όποιοι ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπαν ότι ο μικρός μου έκανε διακρίσεις με τους εργαζόμενους και η εύνοια του έπεφτε στην προαναφερθείσα κοπελίτσα όπου δεν έκανε σωστά την δουλεία της και την κάλυπτε πλήρως. Καθώς επίσης και ότι έγραφαν σημειωματάρια τα όποια πέταγαν ο ένας στον άλλο την ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Τρελάθηκα δεν ήταν δυνατόν ο μικρός να τα έκανε αυτά... Όχι αδύνατον. Δεν πίστεψα στιγμή τα λόγια τους ήξερα ότι όλοι τον ζήλευαν ήθελαν να τον διαβάλλουν στα μάτια μου γιατί ήταν ο αγαπημένος μου. Γιατί ότι ήθελε το έλεγα σ' αυτόν και εκείνος μοίραζε και καθόριζε το τι θα κάνει ποιος. Την επομένη την ώρα του φαγητού τον φώναξα κάτω και του εξιστόρησα το τι είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Φυσικά αρνήθηκε τα πάντα. Ξέρεις ότι δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Ποτέ κάτι κακό για την δουλεία. Αυτά που άκουσα μου ήταν αρκετά για να καταλάβω αυτό που ήδη ήξερα. Στην συζήτηση όμως ήταν και η μητέρα μου μπροστά η όποια είπε να κατεβάσω έναν από αυτούς να έρθετε σε αντιπαράθεση. Και έτσι έγινε κατέβηκε ένας απ' αυτούς τσακωθήκαν άσχημα. Εγώ δεν μίλησα καθόλου... Δεν χρειαζόταν... Ήξερα… Τους σταμάτησα και είπα τέλος, φτάνει ανεβείτε επάνω και συνεχίστε την δουλεία σας. Αμέσως μετά ακούστηκε μια μεγάλη φασαρία και ο μικρός μου κατέβηκε τρέχοντας, άνοιξε την πόρτα του εργοστάσιου και έφυγε... Δεν κατάλαβα τι έγινε... ΕΦΥΓΕ;;; Χωρίς μια λέξη; Ήταν το χειρότερο σαββατοκύριακο του χρόνου πνιγμένοι στη δουλεία... Κατέβηκαν κάτω η μητέρα μου με άλλους 2 να του μιλήσουν... Να επιστρέψει... Κατέβα κάτω εσένα θέλει... Μόνο σε εσένα θα μιλήσει... Εσένα θ’ ακούσει... Είχα τόσο θυμό μέσα μου που έφυγε έτσι όπου το μόνο που κατάφερα να πω ήταν... Ας φύγει... Οι μόνες λέξεις που έλεγε ο μικρός μου φεύγοντας ήταν... Δεν με πιστεύει η ΕΛΕΝΑ... Έτσι με φώναζε… Μόνο αυτός.
Όλη μέρα μου έλεγαν πάρτον τηλέφωνο κάνε κάτι. Του έστειλα ένα μήνυμα, πως ήταν δυνατόν να λέει ότι δεν τον πιστεύω όταν ήξερε παρά πολύ καλά ότι ήταν η συμπάθεια μου, ο αγαπημένος μου, ο μονός που εμπιστευόμουν εκεί μέσα και ότι θα του τηλεφωνούσα το απόγευμα για να έρθει σπίτι μου να μιλήσουμε. Έτσι και έγινε... Όμως οι λέξεις του ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΙ Η ΕΛΕΝΑ... Ήταν μέσα στο μυαλό μου... Στην κάρδια μου... Χάραξαν την ψυχή μου... Στοίχειωσαν τις μέρες και τις νύχτες μου... 5 μόνο λέξεις για να αλλάξουν ολόκληρη την ζωή μου!!!!!!
5 λέξεις έφταναν ν' αλλάξουν τη ζωή σου... Να δω αυτό πως θα το εκφράσω... Να δω το πότε... Τέσπα... Μακάρι το ΣΚ να μπορέσω να γράψω κι εγώ... Θα τα λέμε άλλωστε... Κράτα φιλενάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφή