ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Από την ημέρα που ήρθε σπίτι και συζητήσαμε και για διάστημα περίπου ενός μηνός άκουγα και έβλεπα με διαφορετικό μάτι τα όσα μου έλεγε η κοπέλα ενδιάμεσος μας. Τα γνωστά: σε θέλει, λιώνει, δώσου λιγάκι σημασία, μην είσαι άκαρδη…

Πλησίαζαν τα γενέθλια μου… Καλοκαιράκι... Ερωτική εποχή... Ιούνιος μηνάς. Οι δυο τους έψαχναν τι δώρο να μου κάνει ο μικρός μου. Ήρθε η μέρα των γενεθλίων μου. «Θα σου στείλει μήνυμα», είπε η κοπέλα. Πήγα στη δουλεία κάθισα σχεδόν όλη την μέρα επάνω… Απέναντι του... Μήνυμα δεν ήρθε ποτέ... Ακόμη και την ώρα που τον κέρασα το γλυκό ένα χρόνια πολλά δεν είπε. Απογοητεύτηκα... Το απόγευμα ενώ ετοιμαζόμουν..θα έβγαινα με λίγους φίλους με πηρέ η κοπέλα.

-«Έλα ρε τι σου έστειλε;»

-«Τίποτε..απολύτως τίποτε. ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ την ώρα που του έδωσα το γλυκό!!!»

-«Μα τι λες τώρα αυτός περίμενε πως και πως να έρθει αυτή η μέρα. Δες καλά το κινητό σου... Κλείσε να πάρω τηλέφωνο...»

Λίγη ώρα μετά με πηρέ γελώντας. Έστειλε το μήνυμα...αλλά από την λαχταρά του έκανε λάθος ένα αριθμό και το μήνυμα δεν σου ήρθε. Τώρα θα στείλει άλλο.
Ήχος μηνύματος... «Ήθελα να είμαι ο πρώτος που θα σου έλεγε χρόνια πολλά όμως όπως φαίνεται είμαι ο τελευταίος...», έγραφε μαζί με αλλά.

Γέλασα και αμέσως τον πηρά τηλέφωνο να τον ευχαριστήσω. Κανονίσαμε να τους βγάλω έξω για φαγητό. Ο μικρός μου ήταν ενθουσιασμένος. Πήγε αγόρασε καινούρια ρούχα και περίμενε να έρθει η παρασκευή. Τους πήγα σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί στην Βούλα. Φάγαμε μιλήσαμε μου έδωσε ένα πολύ όμορφο και ακριβό πορτοφόλι που είχε πάρει. Στην επιστροφή αφήσαμε πρώτα την κοπέλα και συνεχίσαμε να τον αφήσω σε ένα σταθμό να πάρει το τρένο. Όταν φτάσαμε εκεί φυσικά δεν κατέβηκε, άρχισε να με φιλάει… Να μου εξηγεί το ποσό με θέλει και να προσπαθεί να με πείσει ότι θα κάνει την ζωή μου όμορφη... Γεμάτη χαμογέλα... Εγώ πάλι αντιστεκόμουν σθεναρά. Αρχίσαμε να βγαίνουμε έξω για καφέ να μιλάμε… Αγκαλιές... Φιλιά γεμάτα πάθος και ασβέστη φλόγα. Ποσό γέλασα θυμάμαι με το αθώο του βλήμα και τα σπαστά ελληνικά του να μου λέει πάμε σε ένα ξενοδοχείο. Θα κάνω ότι θες..μόνο θα σε χαϊδεύω... Θα σου κάνω μασάζ.. ‘Ότι θες εσύ. Η κοπέλα δεν ήξερε ότι είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε... Δεν ήθελα να ξέρουν οι υπάλληλοι μου το τι κάνω στην προσωπική μου ζωή. Έτσι λοιπόν αυτή συνέχιζε να μου λέει και να μου μεταφέρει τα λόγια του μικρού μου... Της ζωής μου... Γιατί αυτό ήταν... Αυτό είναι... Η ΖΩΗ ΜΟΥ! «Τον ρώτησα... Ρε θα την παντρευόσουν έτσι όπως είναι; Όπως την ξέρεις; Μου απάντησε... ΝΑΙ... Θα συζητούσα κάποια πράγματα μαζί της και ΝΑΙ θα την παντρευόμουν αμέσως. Ακούς; ακούς άκαρδη γυναίκα;» Ήρθε και μου είπε η κοπέλα. Ποσό πολύ μου άρεσαν όλα αυτά... Η ζωή μου είχε αποκτήσει νόημα... Γεύση...

Βράδυ Πέμπτης καθισμένη στον υπολογιστή του σπιτιού μου κοιτώντας πάντα σχεδία και παπούτσια. Μια τρελή ιδέα πέρασε από το μυαλό μου... Δεν σκέφτηκα καθόλου, μπήκα στο booking και άρχισα να βλέπω ξενοδοχεία στην Αττική. Μου πηρέ μόνο 3 λεπτά... Έκλεισα για την επομένη δωμάτιο σε ένα μεγάλο γνωστό ξενοδοχείο της Αθηνάς. Πηρά αμέσως το κοριτσάκι μου... Τα ματάκια του φίλου μου που με βοηθά στο να γραφτεί αυτή η ιστορία.

-«Τέλος φιλενάδα το έκανα σωστό η λάθος το έκανα.»

-«Τι έκανες παΐδι μου;»

-«Έκλεισα δωμάτιο στο.... για αύριο βράδυ. Δεν θα του το πω. Θα του κάνω έκπληξη!!!»

Πήγαμε για καφέ κάπου πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, η ζωή μου δεν ήξερε τίποτε.

-«Σου έχω μια έκπληξη σήμερα.»

-«Τι έκπληξη;» ρώτησε.

-«Θα δεις. Πες μου μόνο αν αργήσεις να γυρίσεις σήμερα σπίτι η δεν επιστρέψεις καθόλου πρέπει να ειδοποιήσεις τον συγκάτοικο σου;»

-«Όχι φυσικά όμως τώρα θα σου συζητούσα ότι μάλωσα μαζί του έφυγε από το σπίτι και αποφάσισα να το κρατήσω μονός μου. Όμως εσύ γιατί ρωτάς;»

-«Έλα σήκω πάμε να φύγουμε...»

-«Μα που θα πάμε τι έχεις σκεφτεί;»

Έβγαλα από την τσέπη μου το κλειδί του δωματίου όπου εγώ είχα πάει νωρίτερα και είχα αφήσει τα πράγματα μου.

-«Τι είναι αυτό;»

-«Έλα θα δεις...»

-«Πω πω τι είναι αυτό που πάμε;»

-«Εδώ θα κοιμηθούμε απόψε αγάπη μου...σου αρέσει;»

Τα μάτια του άστραψαν από χαρά. «Μου αρέσει παρά πολύ.» Ανεβήκαμε στο δωμάτιο έβαλα και στους δυο μας από μια βότκα πορτοκαλί ελαφριά φτιαγμένη αφού και οι δυο μας δεν πίναμε... Ίσα ισα για να χαλαρώσουμε γιατί υπήρχε έντονη αμηχανία. Το πρωί μετά από μιάμιση ώρα ύπνου γιατί τόσο κοιμηθήκαμε πήγαμε μαζί στην δουλεία. Ένιωθα περίεργα ντρεπόμουν να τον κοιτάξω στα μάτια όμως κράτησε για πολύ λίγο. Έτσι άρχισε η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Πειράγματα μεταξύ μας στην δουλεία, βόλτες στην παράλια, όμορφες στιγμές στο σπιτάκι μας. Έτσι έλεγε το σπίτι του. ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΑΣ. Σαββατοκύριακα μαζί στην δουλεία και μετά σπιτάκι μας. Δεν με άφηνε να κάνω πολλά όπως μαγείρεμα και δουλείες στο σπιτάκι μας. Ήθελε να το ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ όπως έλεγε μονός του και να με περιμένει. Το μεγαλώνω εννοούσε να το καθαρίσω. Ήταν πολύ καθαρός και το σπιτάκι μας ήταν άψογα ταχτοποιημένο από την πρώτη μέρα που με πήγε. Κάνεις δεν ήξερε τίποτε παρά μόνο το κοριτσάκι μου και τα ματάκια της... Που ήρθαν λίγο αργότερα στην δική της ζωή.

-«Αγάπη μου αν… Αν λέω, παντρευόμουν θα έμενες μαζί μου;»

-«Φυσικά και όχι...πως σου ήρθε αυτό στο μυαλό;»  του είπα όταν μια μέρα στις αρχές ακόμη μου έκανε αυτήν την ερώτηση.

Οι μέρες κυλούσαν όλα ήταν τόσο όμορφα κοντά του. Άρχισα σιγά να μεταμορφώνομαι. Να ενδιαφέρομαι για τον εαυτό μου, ξεκίνησα διατροφή και έχανα πολλά κιλά με απίστευτη ευκολία.

-«Θα με παντρευόσουν;» με ρώταγε...

-«Όχι του απαντούσα» και γελούσα...

-«Εγώ θα σε παντρευόμουν» μου αντιγύριζε.

-«Αν μείνεις έγκυος τι θα κάνεις;»

-«Θα το κρατήσω.»

-«Και τι θα πεις στους δικούς σου;»

-«Τίποτε...ότι είμαι έγκυος.»

-«Και αν το παΐδι μου μοιάζει; αν είναι ίδιο εγώ; Αν είναι ένα μικρό ......;» και έλεγε το όνομα του υποκοριστικά..

-«Ε...αν είναι ίδιο εσύ θα ήταν πολύ όμορφο και θα το καταλάβαιναν όλοι.»

-«Εσύ αν έμενα έγκυος τι θα έκανες;»

-«Θα γινόμουν μπαμπάς...»

Πολλές φορές έλεγε αν κάναμε κοριτσάκι θα του δίναμε το όνομα Αθηνά... Και αν ήταν αγόρι θα το λέγαμε Αχμέτ... «Εντάξει ζωή μου;» έλεγε. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα...ήταν η πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια που δεν θα πήγαινα στην Αυστρία για σκι. Η δουλεία πήγαινε παρά πολύ καλά όμως ένα τεράστιο λάθος μου που με βάραινε και ακόμη με βαραίνει, γιατί χωρίς να ξέρει κάνεις, είχα δανείσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό σε ένα φίλο ο όποιος δεν μπορούσε να μου επιστρέψει και στην ουσία είχα χαμένα αυτά τα χρήματα, τα όποια είχα τραβήξει από την δουλεία και φυσικά η έλλειψη τους είχε αρχίσει να φαίνεται έντονα, δεν μου επέτρεπαν τις πολυτέλειες στις οποίες είχα μάθει.

Η ζωή μου μετά από συζητήσεις μας είχε αποφασίσει να μην πάει στην πατρίδα του όπου τον περίμεναν πως και πως αλλά σε ένα θειο του στην Γερμανία. Έφυγε για 10 μέρες. Γυρίζοντας πίσω φύγαμε το πρώτο σαββατοκύριακο μαζί με το κοριτσάκι μου για μια πανέμορφη πόλη της Ελλάδος μας. Στην πόλη που ήταν ο αγαπημένος της. Περάσαμε υπέροχα και οι τέσσερεις μας κι ας μην βρεθήκαμε όλοι μαζί στιγμή. Εγώ ακόμη μέσα μου δεν αισθανόμουν πολύ καλά για την σχέση μου από την άποψη και μόνο του ότι ήταν αρκετά χρόνια μικρότερος μου. Νόμιζα ότι όλοι κοιτάνε εμάς. Κατά τα’ αλλά είχαμε πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ μας, συμφωνούσαμε στα περισσότερα, μας άρεσαν τα ιδία πράγματα να κάνουμε και οι συζητήσεις μας ήταν γεμάτες χαρά.

Δουλεύαμε πια πολλές ώρες μαζί πάντα ο ένας απέναντι από τον άλλο. Βγάζαμε μαζί καινούρια σχεδία! Κάντο έτσι... Όχι μην βάζεις αυτή την πέτρα κάντο καλυτέρα έτσι. Του εμπιστευόμουν τα δείγματα και δημιουργούσε απίστευτα σχεδία. Είχαμε τεραστία πηγή έμπνευσης και οι δυο μας. Ο ένας έλεγε στον άλλο εσύ κάρδια μου εσύ ζωή μου, μου δίνεις δύναμη να υπάρχω, να ζω.

-«ΠΟΣΟ; ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΛΑ;» με ρωτάτε μπροστά στους άλλους και εγώ απαντούσα
-«ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ....» και ανέφερα ένα όνομα πελάτη μας.

Εννοούσε Μ΄ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ; ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΗ Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ;

Φτάσαμε στο καλοκαίρι... Ένα χρόνο μαζί. Ένα ονειρεμένο χρόνο μαζί. Τα προβλήματα μου με τα οικονομικά ήταν το μόνο που σκίαζε τη ζωή μου, που δεν με άφηνε να χαρώ τον έρωτά μου όπως θα ήθελα. Οι ένοχες μου πολλές σε όλα τα σημεία. Δεν μπορούσα να αποφύγω την σφράγιση των επιταγών μου και στις δυο μου εταιρίες όπου φυσικά τα προβλήματα που θα μου δημιουργούσε στην δουλεία μου άπειρα. Οι γονείς μου που πια είχαν μάθει τι είχα κάνει δεν μπορούσαν να δεχτούν το γεγονός ότι μια ζωή δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να σκορπίσουν όλα τόσο εύκολα μέσα σε λίγο χρόνο από το τίποτε... Από καμία λάθος κίνηση που αφορούσε την δουλεία παρά από ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!!!! Από την άλλη εγώ περνούσα την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου χάρη στην ΖΩΗ ΜΟΥ!!!

Ήρθε η επέτειος μας... Ένας χρόνος φτιάξαμε φαγητό μαζί, πήραμε γλυκά, στολίσαμε το σπιτάκι μας με λουλούδια και περάσαμε ένα όμορφο βράδυ μαζί. Ήταν να μείνω εκεί μαζί..να κοιμηθούμε αγκαλίτσα... Όμως οι ένοχες μου ότι εγώ περνώ καλά ενώ οι δικοί μου εξαιτίας μου ζεύσανε ένα δράμα δεν με άφηνε σε ησυχία. Με έπιασε το στομάχι μου για άλλη μια φορά... Καρδούλα μου θα φύγω δεν αισθάνομαι και τόσο καλά θα πάω σπίτι θα τα πούμε αύριο στην δουλεία. Χωρίς πολλές εξηγήσεις και απαντήσεις άφησα την ζωή μου και το σπιτάκι μας και γύρισα σπίτι μου. Την επομένη στην δουλεία πάλι ήμουν σε κακά χάλια.

-«Αγάπη μου εγώ θα φύγω νωρίτερα θα πάω σπιτάκι μας και θα κάτσω εκεί δεν είμαι πολύ καλά.»

Ένα διστακτικό «ναι ζωή μου» βγήκε από τα χείλη του. «Εγώ μπορεί να αργήσω λίγο θα πάω με τα παιδιά και θα έρθω. Εσύ πήγαινε σπιτάκι μας και δεν θα αργήσω, εντάξει αγάπη μου;»

Λίγο μετά άλλαξα γνώμη... Και η γνώμη αυτή άλλαξε και την ζωή μου όλη...

-«Ζωή μου αστό θα πάω σπίτι μου...να ξαπλώσω...»

-«Μα όχι γιατί δεν θα αργήσω... Δεν θα πάω πουθενά... Πήγαινε σπιτάκι μας και θα έρθω αμέσως και εγώ...»

Δεν άκουγα...η μοίρα μας κάποιες φορές ενώ είναι στο χέρι μας... Εμείς δεν βλέπουμε... Δεν ακούμε... Πήγα σπίτι μου όπου του έστειλα ένα καθοριστικό μήνυμα... «Καλυτέρα να χωρίσουμε... Να το αφήσουμε... Δεν έχει κανόνα νόημα...» Δεν ήξερα τι και γιατί το έγραφα... Μάλλον ήθελα να τιμωρήσω τον εαυτό μου για πράξεις του παρελθόντος... Διώχνοντας μακριά μου ότι ωραιότερο είχε μπει στην ζωή μου...

Το μήνυμα μου φυσικά και δεν το κατάλαβε... Δεν είχε κανένα λόγο για να το καταλάβει... Όλα ήταν μια χαρά... Τέλεια... Γιατί να καταλάβει τις ασυναρτησίες που έγραφα. Με πηρέ τηλέφωνο να δει πως είμαι... «Αγάπη μου, ζωή μου, καρδούλα μου τι κάνεις Πως είσαι; Κατέβηκα κάτω να σε πάρω..να δω πως είσαι... Σ΄ΑΓΑΠΩ...ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΟ ΦΩΣ ΜΟΥ... ΜΕΧΡΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΟΥΝ ΠΙΑ ΠΟΥΛΙΑ...». Στίχοι από ένα τραγούδι του Ρέμου που συνήθιζε να μου λέει και να μου γραφεί...

-«Καλά το μήνυμα μου το πηρές;» συνέχιζα εγώ σαν να μην άκουγα τίποτε...

-«Ναι το πηρά... Τι; Όλα καλά;»

-«Τι όλα καλά παΐδι μου; Τι έκανες; Το μήνυμα το διάβασες;»

-«Το διάβασα και το έσβησα... Γιατί;»

-«Γιατί σου έγραφα να χωρίσουμε... Να το αφήσουμε καλυτέρα...». ΣΙΩΠΗ... ΚΕΡΑΥΝΟΣ... Και λίγο μετά...

-«Μα τι λες ζωή μου... Τι έπαθες;»

-«Αυτό που άκουσες, θα σου το ξαναστείλω...»

Κλείσαμε... Πάλι έγραφα ασυναρτησίες... Τα ιδία... Με διαφορετικά λόγια... Και σαν να μην έφτανε αυτό του ξανάστειλα και αυτό που είχε σβήσει... Όταν τέλειωσε την δουλεία με πηρέ τηλέφωνο... Ήταν λίγο παγωμένος...

-«Αγάπη τι έχεις... Γιατί... Τι έκανα ; Έκανα κάτι;;;»

Κλείσαμε το τηλέφωνο επιμένοντας εγώ ότι καλυτέρα να χωρίσουμε... Το βραδινό του μήνυμα για καληνύχτα ήταν απλό... Και κρύο... Χωρίς αγάπη μου... Χωρίς ζωή μου... ΧΩΡΙΣ ΟΡΚΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣ... Την επομένη μέρα όταν αντίκρισα το ΨΥΧΡΟ ΤΟΥ βλέμμα... Με κυρίευσε ο φόβος... Ο πόνος... Είδα στα μάτια του ότι όλα είχαν τελειώσει...

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ..............

Όπως ανέφερα στο προηγούμενο, στην ΑΡΧΗ... Νόμιζα ότι θα ξεχνούσαμε και οι δυο μας αυτές τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε για λίγο μαζί... Έτσι εγώ αφιερώθηκα ακόμη περισσότερο στην δουλεία μου, απέφευγα την οπουδήποτε επαφή μαζί του όσο αυτό ήταν δυνατόν εφ όσον ήταν ο καλύτερος στην δουλεία και όλες οι οδηγίες μου δίνονταν αποκλείστηκα και μόνον σε αυτόν. Ήμουν πολλές φορές σκληρή μαζί του και σίγουρα απόμακρη. Κατά διαστήματα η ιδία κοπέλα μου πετούσε διαφορές σπόντες τύπου άκαρδη, κακιά, σε βλέπει και ξέχνα το όνομα του. Εγώ πάλι όσο και αν κολακευόμουν από αυτά τα λόγια στεκόμουν το ίδιο σκληρή, αγέρωχη, και απρόσωπη. Πέρασαν 3,5 χρόνια. Μια κοπελίτσα από Ρουμάνια που δούλευε σε εμάς θα έφευγε για 15 μέρες στην πατρίδα της, πήγαινε να παντρευτεί κάποιον που δεν ήθελε η ιδία αλλά της επέβαλλαν οι δικοί της. Εκείνο το απόγευμα όταν αυτή έφυγε αμέσως μετά κατέβηκε ο μικρός μου και μου ζήτησε να φύγει προφασιζόμενος ότι έχει κάποια δουλεία. γέλασα... Ήξερα ότι κάτι έτρεχε μεταξύ τους. Να φύγεις αγοράκι μου του είπα.

Για να είμαι ειλικρινής όμως ένιωσα ένα μικρό τσιμπήματα στην κάρδια μου. 
Το βράδυ σχολώντας οι υπόλοιποι, με έπιασαν 3 εκ των οποίων ο ένας υποτιθέμενος φίλος του, οι όποιοι ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπαν ότι ο μικρός μου έκανε διακρίσεις με τους εργαζόμενους και η εύνοια του έπεφτε στην προαναφερθείσα κοπελίτσα όπου δεν έκανε σωστά την δουλεία της και την κάλυπτε πλήρως. Καθώς επίσης και ότι έγραφαν σημειωματάρια τα όποια πέταγαν ο ένας στον άλλο την ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Τρελάθηκα δεν ήταν δυνατόν ο μικρός να τα έκανε αυτά... Όχι αδύνατον. Δεν πίστεψα στιγμή τα λόγια τους ήξερα ότι όλοι τον ζήλευαν ήθελαν να τον διαβάλλουν στα μάτια μου γιατί ήταν ο αγαπημένος μου. Γιατί ότι ήθελε το έλεγα σ' αυτόν και εκείνος μοίραζε και καθόριζε το τι θα κάνει ποιος. Την επομένη την ώρα του φαγητού τον φώναξα κάτω και του εξιστόρησα το τι είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Φυσικά αρνήθηκε τα πάντα. Ξέρεις ότι δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Ποτέ κάτι κακό για την δουλεία. Αυτά που άκουσα μου ήταν αρκετά για να καταλάβω αυτό που ήδη ήξερα. Στην συζήτηση όμως ήταν και η μητέρα μου μπροστά η όποια είπε να κατεβάσω έναν από αυτούς να έρθετε σε αντιπαράθεση. Και έτσι έγινε κατέβηκε ένας απ' αυτούς τσακωθήκαν άσχημα. Εγώ δεν μίλησα καθόλου... Δεν χρειαζόταν... Ήξερα… Τους σταμάτησα και είπα τέλος, φτάνει ανεβείτε επάνω και συνεχίστε την δουλεία σας. Αμέσως μετά ακούστηκε μια μεγάλη φασαρία και ο μικρός μου κατέβηκε τρέχοντας, άνοιξε την πόρτα του εργοστάσιου και έφυγε... Δεν κατάλαβα τι έγινε... ΕΦΥΓΕ;;; Χωρίς μια λέξη; Ήταν το χειρότερο σαββατοκύριακο του χρόνου πνιγμένοι στη δουλεία... Κατέβηκαν κάτω η μητέρα μου με άλλους 2 να του μιλήσουν... Να επιστρέψει... Κατέβα κάτω εσένα θέλει... Μόνο σε εσένα θα μιλήσει... Εσένα θ’ ακούσει... Είχα τόσο θυμό μέσα μου που έφυγε έτσι όπου το μόνο που κατάφερα να πω ήταν... Ας φύγει... Οι μόνες λέξεις που έλεγε ο μικρός μου φεύγοντας ήταν... Δεν με πιστεύει η ΕΛΕΝΑ... Έτσι με φώναζε… Μόνο αυτός.

Όλη μέρα μου έλεγαν πάρτον τηλέφωνο κάνε κάτι. Του έστειλα ένα μήνυμα, πως ήταν δυνατόν να λέει ότι δεν τον πιστεύω όταν ήξερε παρά πολύ καλά ότι ήταν η συμπάθεια μου, ο αγαπημένος μου, ο μονός που εμπιστευόμουν εκεί μέσα και ότι θα του τηλεφωνούσα το απόγευμα για να έρθει σπίτι μου να μιλήσουμε. Έτσι και έγινε... Όμως οι λέξεις του ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΙ Η ΕΛΕΝΑ... Ήταν μέσα στο μυαλό μου... Στην κάρδια μου... Χάραξαν την ψυχή μου... Στοίχειωσαν τις μέρες και τις νύχτες μου... 5 μόνο λέξεις για να αλλάξουν ολόκληρη την ζωή μου!!!!!!

Η ΑΡΧΗ

Ειμαι μια γυναικα 43 χρονων. Διατηρω μια επιχειρηση που ασχολειται με την διακοσμηση υποδ/των και ενδυματων με κρυσταλλα swarovski για πολλα εργοστασια καθως επισης και την κατασκευη δικων μας υποδ/των.Η Επιχειρηση ειναι οικογενειακη μητερα πατερας αδερφος. Εγω σαν αεικινητος και ακρως δραστηριος ανθρωπος βλεπε διδυμος στο ζωοδιο ειχα αναλαβει τα παντα.Οικονομικα, σχεδιασμο,δειγματισμο,κοστολογια,παραγωγη.Τα ατομα που δουλευαν εκτος οικογενειας απο 10 εως και 20 ατομα την καλοκαιρινη σεζον.Οι ρυθμοι της προσωπικης μου εργασιας τρελλοι. Το αποτελεσμα ηταν να αφησω τον εαυτο μου. Πηρα σιγα σιγα 40 κιλα και δεν ενδιαφερομουν σχεδον καθολου για την εξωτερικη μου εμφανιση. Η μοναδικη μου απολαυση ηταν την περιοδο των χριστουγεννων πρωτοχρονιας το καθιερωμενο μου ταξιδι στην αγαπημενη μου αυστρια για σκι. Και τα 3ημερα του χειμωνα παλι για σκι. 6 χρονια πριν ενα απογευματακι ειπα να συνδιασω την δουλεια με μια μικρη εξοδο.Μιας και επρεπε να παω στην Γλυφαδα ειπα να παρω μαζι μου και μια κοπελα απο την δουλεια να παμε για καφεδακι. Πανω σε μια συζητηση για το οτι εχω αφησει τον εαυτο μου εντελως,η κοπελα γυρισε και ειπε αχ και ετσι κοπελα μου καις καρδιες. Και τι καρδιες! Δεν σε καταλαβαινω της ειπα. Μετα απο αρκετη ωρα μου πεταξε την βομβα! Και τι βομβα...ατομικη. Το αγαπημενο μου παιδι στη δουλεια με βλεπει και λιωνει.Και οταν λεω παιδι το εννοω. Τοτε ηταν μολις 22 χρονων. Δουλευε σε εμενα ηδη 4 χρονια ,απο τις πρωτες μερες που ηρθε στην ελλαδα. Κουρδος απο το Ιρακ.Ενα πολυ ομορφο αγορι οπου ολες οι γυναικες που περασαν απο εκει ηταν ερωτευμενες μαζι του. Αυτος ομως δεν ειχε ματια για καμια αλλη εκτος εμενα. Οταν του μιλουσα για δουλεια ξεχναγε οχι μονο τα ελληνικα του αλλα και το ονομα του μαζι. Στην δουλεια του μοναδικος. Γι¨αυτο αλλωστε και ανεφερα παραπανω το αγαπημενο μου παιδι. Ο μικρος μου ετσι τον φωναζα. Μικρε μου. Φυσικα και απο την πρωτη στιγμη που ακουσα το τι ειπε η κοπελα της εκοψα αμεσως καθε συζητηση. Τι ειναι αυτα που λες σε παρακαλω μην συνεχιζεις δεν θελω να ακουσω τιποτε αλλο, αυτα συζητατε πισω απο την πλατη μου επανω; Η ιστορια ομως δεν σταματησε εκει. Κατα διαστηματα ερχοταν παντα η ιδια κοπελα που ηταν σαν γραμματεας μου και μου ελεγε για την αγαπη και τον θαυμασμο του μικρου μου για μενα. Εγω παντα της υπενθυμιζα την διαφορα της ηλικιας μας και φυσικα το γεγονος οτι ηταν εργαζομενος μου.Ετσι περασε ολο το καλοκαιρι. Εκεινη τη χρονια ειχαμε παρα πολυ δουλεια δουλευαμε καθε μερα μεχρι τις 11-12 τη νυχτα. Μετα τις 5-6 πηγαινα και εγω στο χωρο παραγωγης και δουλευα παντα διπλα στον μικρο μου.Καναμε αστεια και διαγωνιζομασταν στο ποιος θα ειναι πιο γρηγορος.Θυμαμαι εβγαζε μια τσιχλα μου ζηταγε να την μασησω για λιγο και μετα να την αφησω στο πακετο με τα τσιγαρα. Την επαιρνε την εβαζε στο στομα του και ετσι ελεγε γευοταν το φιλι μου...Ενα βραδυ πηγαινοντας στο σπιτι μου τον συναντησα στο δρομο. Σταματησα διπλα του και του ειπα να μπει στο αυτοκινητο να τον παω σπιτι του. Οταν φτασαμε εξω απο το σπιτι του με τραβηξε κοντα του και μου εδωσε ενα ακρως παθιασμενο και συναμα βιαιο φιλι.Ενα φιλι που ομοιο του δεν ειχα και ουτε προκειται να γευτω ποτε μου. Πονος και ποθος μαζι! Τα χειλη μου εκαιγαν..ετσουζαν..Με ρουφαγε με ολη την δυναμη της ψυχης του.Καποια στιγμη καταφερα να τραβηχτω.Σε ολο το δρομο το κορμι μου ετρεμε...τα χειλη μου πονουσαν και εκαιγαν. Φτανοντας στο σπιτι χρειαστηκε να βαλω παγο στα χειλη μου.Την επομενη μερα ηταν πρησμενα και μελανιασμενα καποιος μαλιστα απο την δουλεια μου ειπε οτι εχω λιγη σοκολατα στα χειλη μου!!Μια δυο μερες μετα κανονισαμε να παμε φια καφε.Πηρα το αυτοκινητο και οδηγουσα χωρις κανενα προορισμο.Καποια στιγμα καταλαβα οτι εφτασα στο λαυριο.Σταματησα καθισαμε καπου..δεν κρατιοταν με αγκαλιαζε συνεχως.Εγω παλι αισθανιμουν πολυ αβολα.Νονιζα οτι κοιτανε εμας. Φυγαμε χωρις καν να πιουμε το καφε μας. Σταματησαμε καπου στο Καβουρι. Αγκαλιες και φιλια...τοσο παθιασμενα...ποση φλογα μπορει να κρυβει μεσα του ενας ανθρωπος!!! Για μενα ομως ολο αυτο ηταν πολυ τρελλο...απαγορευτικο! Και ετσι την επομενη κιολας του εδωσα ενα ραντεβου και του ειπα οτι αυτο πρεπει να σταματησει. Να με ξεχασει και να βρει μια κοπελα της ηλικιας του να συνεχισει την ζωη του. Ο μικρος μου βεβαια επεμενε παρα πολυ πως μονο εμενα θελει και διαφορα τετοια.Εφυγα μακρυα του...επεμενε με μηνυματα και τηλεφωνα ομως επαιρνε παντα την ιδια απαντηση. Απομακρυνθηκα απο κοντα του και στην δουλεια. Εγινα μαζι του σκληρη. Καποιες φορες του φωναξα αδικα επρεπε ομως να με ξεχασει...Και ετσι...νομιζα οτι ειχε γινει...Νομιζα οτι με ειχε.... και τον ειχα ξεχασει.......

ΤΟ ΑΔΕΙΑΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΡΑΔΑΚΙ.ΜΟΛΙΣ ΜΠΗΚΑ ΣΠΙΤΙ.ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΝΑΜΕΙΚΤΑ ΤΡΕΛΛΑ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΠΟΝΟΣ ΔΑΚΡΥΑ ΘΥΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΣΤΕΡΗΣΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΕΛΛΕΙΨΗ.ΤΕΛΙΚΑ ΥΠΕΡΤΕΡΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ.ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ? ΗΜΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΜΕ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ. ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΕΦΕΥΓΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΕΡΧΟΜΟΥΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΛΕΓΕΣ. ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΣΟΥ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ.ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΚΕΤ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΣΑΚΟΥΛΑ. ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΣΑΚΟΥΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΩ ΕΠΑΝΩ ΕΣΥ ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΗΝ ΦΕΡΕΙΣ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΣΠΙΤΙ. ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ.ΠΗΡΑ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΟ ΠΟΥ. ΤΩΡΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ? ΘΕΕ ΜΟΥ ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΕΛΕΓΑ ΔΥΝΑΤΑ.ΔΥΟ ΜΙΣΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΑΣ.ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ 6 ΜΗΝΕΣ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΑΣ.ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΕΛΕΓΑ? ΟΛΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑΝ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ.ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΛΛΕΙΠΕΣ ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ. ΕΚΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΗ.ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΟΥ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΑΡΙΣΜΑ.ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙΣ ΝΑ ΛΑΜΠΕΙ.ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΕΒΡΙΣΚΑ ΕΓΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΗΤΑΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ.ΑΦΟΥ ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΟΜΟΥΝ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ.ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΜΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΕΚΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΚΑΤΙ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΝΑΜΑΣΑ ΤΟΥΣ.ΗΤΑΝ Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ.ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΑ ΕΔΩΣΕ. ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΕΚΕΙ ΤΕΛΙΚΑ.ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ? ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ. ΕΣΥ ΠΟΥ Μ¨ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ.ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΕ ΕΛΕΓΕΣ ΖΩΗ ΣΟΥ.ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΑΝΑΣΑ.ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΩΡΑ? ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΟΥ? ΠΟΥΘΕΝΑ.ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.ΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ ΜΟΥ ΞΕΡΙΖΩΣΕΣ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ.ΤΙΣ ΠΗΡΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΤΑΞΕΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΕ.ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΚΕΝΟ. ΑΔΕΙΑ.ΕΣΥ ΠΑΛΙ ΣΤΕΚΕΙΣ ΕΚΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ ΒΟΗΘΕΙΑ.ΑΠΟ ΠΟΥ ΖΗΤΑΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΔΙΑ? ΓΚΡΕΜΙΣΕΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΟΝΟ ΩΡΕΣ.ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΟΥ ΠΡΙΝ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΕΛΕΓΕ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.Σ¨ΑΓΑΠΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ.ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΜΟΥ ΖΟΥΖΟΥΛΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ 12 Η ΩΡΑ.ΣΆΓΑΠΩ. 36 ΩΡΕΣ ΑΓΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΥΣΗΧΙΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΣΟΥ. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ? ΗΡΘΑΜΕ ΣΤΟ HOTEL ΔΕΝ ΕΙΧΑΝΕ ΔΩΜΑΤΙΟ ΕΨΑΧΝΑ ΣΑΝ ΤΡΕΛΛΟΣ.ΤΩΡΑ ΗΜΟΥΝ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ.ΠΑΕΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑ. ΜΕ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΟΝΟ ΩΡΕΣ. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ ΠΙΑ. ΒΟΗΘΕΙΑ.ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΟΥ.ΒΟΗΘΕΙΑ.ΕΚΤΟΤΕ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΛΙΓΟΣΤΑ.ΕΦΤΑΣΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΙΟΛΑΣ ΜΕΡΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΩΡΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΝΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΜΑΖΙ? ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΝΑΙ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. ΔΕΝ ΤΟ ΣΕΒΑΣΤΗΚΕΣ. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΣΕ ΕΧΕΙ ΒΟΗΘΗΣΕΙ.ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΜΙΑ ΩΡΑ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ.ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΣΕΣ ΕΜΕΝΑ. ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ.ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ. ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΙΟΛΑΣ ΠΑΛΙ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ ΝΑ ΤΗΝ ΦΕΡΕΙΣ.ΗΡΘΑΤΕ.ΗΡΘΑΤΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΒΟΗΘΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ.ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΔΩΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΜΠΛΟΥΖΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΟΛΙΣΕ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ.ΗΡΘΕΣ ΕΤΣΙ. ΜΕ ΑΔΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ.ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ 5 ΕΥΡΩ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΙΠΟΤΕ.ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΤΟ ΑΦΗΣΕΣ ΚΑΠΟΥ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ.ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙ ΑΚΟΜΗ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΒΑΛΕΙ ΟΛΑ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ.ΑΡΧΙΣΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ. ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΤΗ ΘΑ ΤΡΕΛΛΑΘΕΙ ΜΟΝΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ.ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΜΟΝΗ.ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.ΒΡΕΣ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.ΠΑΛΙ ΒΟΗΘΕΙΑ.ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΠΟΥ? ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ? ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ? ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΔΙΑ? ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ? ΜΟΥ ΤΑ ΠΗΡΕΣ ΟΛΑ.ΤΑ ΠΗΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΑΞΕΣ.ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ.ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΗ? ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ? ΔΕΝ ΞΕΡΩ.ΙΣΩΣ ΕΣΥ ΘΥΜΗΘΕΙΣ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΠΕΤΑΞΕΣ.